Pomysł na koty miejskie w Warszawie:

Praktyka miasta Warszawy

Po podważeniu starego modelu schronisk w nowej ustawie o ochronie zwierząt z 1997 r. (przez zakaz uśmiercania z powodu samej bezdomności) i po złych doświadczeniach z prowadzenia schroniska miejskiego przez Fundację „Animals” w latach 1997-1999, schronisko warszawskie odchodzi od przyjmowania kotów miejskich, a od 2005 roku Urząd Miasta regularnie wspomaga opiekunów i organizacje pozarządowe zajmujące się kotami miejskimi, kładąc nacisk na sterylizację. Zaczęto czynnie wspierać takich opiekunów (nazywanych „karmicielami”) na dwa sposoby:

rozdawania karmy i talonów na sterylizację karmicielom zarejestrowanym w urzędach dzielnicowych,
dotowania organizacji pozarządowych środkami na sterylizację, leczenie, dokarmianie i poprawę warunków bytu kotów miejskich.

Po wielu latach praktykowania takiej polityki dostrzegamy wyraźne jej ograniczenia, które rzutują na efektywność wykorzystania niewielkich środków przeznaczanych na uporanie się z problemem kotów miejskich i oddalają perspektywę widocznej redukcji całej populacji wraz z polepszeniem jej kondycji. a) ciągłość działania

Dystrybucja karmy i talonów (wśród zarejestrowanych tzw. „karmicieli”) i dotacji (wśród organizacji) poddana jest procedurom, które sprawiają, że środki te dostępne są tylko przez część roku, w niektórych przypadkach – krótką część roku. Tymczasem biologia kotów dyktuje konieczność ciągłości działań pod rygorem ich bezskuteczności. Gdy opiekun kolonii kotów nie ma dostępu do sterylizacji wczesną wiosną (gdy trwają konkursy i przetargi), lub traci ją już pod koniec lata (np. wyczerpanie talonów w dzielnicach), kolonia szybko odbudowuje pełny potencjał rozrodczy i w kolejnym sezonie cel ograniczenia populacji jest tak samo odległy jak był rok wcześniej. To zniechęca opiekunów do stawiania sobie ambitnych celów i sprzyja koncentrowaniu się na dokarmianiu i doraźnemu ratowaniu konkretnych osobników.

b) dostępność środków

Indywidualny „karmiciel” może bezpłatnie wysterylizować kota miejskiego, gdy zarejestrował się, a ponadto sam postara się za każdym razem o spełnienie i zsynchronizowanie wielu warunków:

uzyska talon,
zarezerwuje termin zabiegu w lecznicy,
uda mu się w tym terminie złapać kota i dostarczyć go do lecznicy,
ew. posiada też własne warunki do opieki po operacji

Dla przeciętnych mieszkańców miasta razem stanowi to dość wysoki próg do pokonania, co ogranicza krąg wykonawców polityki TNR do silnie motywowanych miłośników tych zwierząt.

c) lecznice

Polski rynek usług weterynaryjnych jest bardzo młody. Lecznice dla zwierząt domowych pojawiły się dopiero w latach 80-tych. Obecnie jest bardzo dużo konkurujących z sobą zakładów, ale są to głównie małe gabinety nie przystosowane do przetrzymywania zwierząt po zabiegach. Wielodniowy nadzór po operacji (zwłaszcza po sterylizacji kotek), jest konieczny, jeśli nieoswojona kotka ma bezpiecznie wrócić w trudne warunki bytowania.

Przyjmowanie kotów miejskich jest dla większości tych zakładów kłopotliwe, bo lekarzom często brakuje doświadczenia w postępowaniu z nieoswojonymi kotami, a ponadto stanowią one nadzwyczajne zagrożenie sanitarne dla zakładów nastawionych na doraźną obsługę klientów z kotami „domowymi”.

d) pomieszanie motywów i celów

Polityka TNR jest na tyle swoista, że nie może być skuteczna, gdy jej realizacja jest organizacyjnie pomieszana z osiąganiem innych celów i innych motywów. Miasto ma obszerny katalog zadań i procedur wobec różnych zwierząt w różnych sytuacjach. Podobnie opiekunowie kotów miejskich, indywidualni czy zorganizowani, motywują się w pierwszym rzędzie ratowaniem, zapewniani opieki, leczeniem czy tylko dokarmianiem kolejnych potrzebujących tego zwierząt. Potrzebna do tego silna motywacja empatyczna może przejawiać się wręcz w potępianiu sterylizacji, a zwłaszcza praktyki TNR, która wszak „krzywdzi” osobniki.

Dla skutecznego praktykowania polityki TNR potrzebne jest ścisłe jej wydzielenie z ogółu działań motywowanych pomaganiem zwierzętom. W przeciwnym razie ogólny motyw wszelkiej pomocy każdemu zwierzęciu, wyczerpie środki i siły na odchowywanie miotów, socjalizację i szukaniu domów dla złapanych kotów, intensywne leczenie przypadków nie rokujących wyzdrowienia itp. Albo na odwrót, stawiając sobie za cel uzdrowienie populacji, trzeba by badać wszystkie złapane koty podejrzane o nieuleczalne choroby zakaźne, ew. długi czas obserwować je na kwarantannie, powtarzać testy i wiele zwierząt potem uśmiercać. Chęć uwzględnienia wszystkich celów, motywów opieki i sposobów pomocy, kieruje na powrót do koncepcji dużego, wielofunkcyjnego i kosztownego schroniska dla kotów lub wielu takich schronisk. Te zaś, nawet gdyby powstały, nie poradziły by sobie z napływem zwierząt, o ile wcześniej nie zapanuje się nad rozrodczością, więc nieuchronnie stały by się dla kotów tym, czym są obecne schroniska.

Dotychczasowa postawa, zarówno Miasta jak i opiekunów, zakłada współdziałanie w pełnym zakresie opieki. Jednak wobec ograniczonych środków, niweczy to osiągnanie zmiany całej beznadziejnej sytuacji, czyli zmniejszenia skali potrzebnej pomocy. Polityka TNR koncentruje się na wąskim zakresie działania, wprawdzie wątpliwym z punktu widzenia opieki nad osobnikiem, za to kluczowym dla skuteczności opieki nad wszystkimi.

Zakres działań i procedury przyjęte w ramach polityki TNR wymagają zatem bardzo ścisłego wyodrębnienia i przestrzegania, a w istniejącym zakresie i systemie dystrybucji pomocy Miasta nie jest to możliwe. Dotyczy to zarówno talonów i dotacji dla organizacji jak też zakresu usług kupowanych w przetargach dla lecznic.

1. Uwarunkowania biologiczne zjawiska
2. Założenia projektu
3. Znane metody postępowania
4. Praktyka Miasta Warszawy
5. Projekt TNR dla Warszawy
6. Sytuacja prawna kotów miejskich


		Warszawa ( mapka ) ul. Chrzanowskiego 13 poniedz.-piątek: godz. 9–19 sobota 9–13 tel.: 535 870 225
Strona główna O Koterii Sprawozdania Koty miejskie Koty w domu Jak pomóc? Adopcje Kontakt Do pobrania
Koty miejskie Co może grozić kotu wolno żyjącemu Budki dla kotów - instrukcja budowy TNR Działania szkodliwe Sterylizacja i kastracja Jak łapać koty do sterylizacji Łapanie w klatkę łapkę Łapanie w podbierak Przekładanie kota do transportera Czemu znakować koty po sterylizacji Pomysł na koty miejskie w Warszawie Działania miasta na rzecz kotów Zadania Biura Ochrony Środowiska Urzędu m.st. Warszawy Dotacje Urzędu Miasta Jak to robią inni	Pomysł na koty miejskie w Warszawie: Praktyka miasta Warszawy Po podważeniu starego modelu schronisk w nowej ustawie o ochronie zwierząt z 1997 r. (przez zakaz uśmiercania z powodu samej bezdomności) i po złych doświadczeniach z prowadzenia schroniska miejskiego przez Fundację „Animals” w latach 1997-1999, schronisko warszawskie odchodzi od przyjmowania kotów miejskich, a od 2005 roku Urząd Miasta regularnie wspomaga opiekunów i organizacje pozarządowe zajmujące się kotami miejskimi, kładąc nacisk na sterylizację. Zaczęto czynnie wspierać takich opiekunów (nazywanych „karmicielami”) na dwa sposoby: rozdawania karmy i talonów na sterylizację karmicielom zarejestrowanym w urzędach dzielnicowych, dotowania organizacji pozarządowych środkami na sterylizację, leczenie, dokarmianie i poprawę warunków bytu kotów miejskich. Po wielu latach praktykowania takiej polityki dostrzegamy wyraźne jej ograniczenia, które rzutują na efektywność wykorzystania niewielkich środków przeznaczanych na uporanie się z problemem kotów miejskich i oddalają perspektywę widocznej redukcji całej populacji wraz z polepszeniem jej kondycji. a) ciągłość działania Dystrybucja karmy i talonów (wśród zarejestrowanych tzw. „karmicieli”) i dotacji (wśród organizacji) poddana jest procedurom, które sprawiają, że środki te dostępne są tylko przez część roku, w niektórych przypadkach – krótką część roku. Tymczasem biologia kotów dyktuje konieczność ciągłości działań pod rygorem ich bezskuteczności. Gdy opiekun kolonii kotów nie ma dostępu do sterylizacji wczesną wiosną (gdy trwają konkursy i przetargi), lub traci ją już pod koniec lata (np. wyczerpanie talonów w dzielnicach), kolonia szybko odbudowuje pełny potencjał rozrodczy i w kolejnym sezonie cel ograniczenia populacji jest tak samo odległy jak był rok wcześniej. To zniechęca opiekunów do stawiania sobie ambitnych celów i sprzyja koncentrowaniu się na dokarmianiu i doraźnemu ratowaniu konkretnych osobników. b) dostępność środków Indywidualny „karmiciel” może bezpłatnie wysterylizować kota miejskiego, gdy zarejestrował się, a ponadto sam postara się za każdym razem o spełnienie i zsynchronizowanie wielu warunków: uzyska talon, zarezerwuje termin zabiegu w lecznicy, uda mu się w tym terminie złapać kota i dostarczyć go do lecznicy, ew. posiada też własne warunki do opieki po operacji Dla przeciętnych mieszkańców miasta razem stanowi to dość wysoki próg do pokonania, co ogranicza krąg wykonawców polityki TNR do silnie motywowanych miłośników tych zwierząt. c) lecznice Polski rynek usług weterynaryjnych jest bardzo młody. Lecznice dla zwierząt domowych pojawiły się dopiero w latach 80-tych. Obecnie jest bardzo dużo konkurujących z sobą zakładów, ale są to głównie małe gabinety nie przystosowane do przetrzymywania zwierząt po zabiegach. Wielodniowy nadzór po operacji (zwłaszcza po sterylizacji kotek), jest konieczny, jeśli nieoswojona kotka ma bezpiecznie wrócić w trudne warunki bytowania. Przyjmowanie kotów miejskich jest dla większości tych zakładów kłopotliwe, bo lekarzom często brakuje doświadczenia w postępowaniu z nieoswojonymi kotami, a ponadto stanowią one nadzwyczajne zagrożenie sanitarne dla zakładów nastawionych na doraźną obsługę klientów z kotami „domowymi”. d) pomieszanie motywów i celów Polityka TNR jest na tyle swoista, że nie może być skuteczna, gdy jej realizacja jest organizacyjnie pomieszana z osiąganiem innych celów i innych motywów. Miasto ma obszerny katalog zadań i procedur wobec różnych zwierząt w różnych sytuacjach. Podobnie opiekunowie kotów miejskich, indywidualni czy zorganizowani, motywują się w pierwszym rzędzie ratowaniem, zapewniani opieki, leczeniem czy tylko dokarmianiem kolejnych potrzebujących tego zwierząt. Potrzebna do tego silna motywacja empatyczna może przejawiać się wręcz w potępianiu sterylizacji, a zwłaszcza praktyki TNR, która wszak „krzywdzi” osobniki. Dla skutecznego praktykowania polityki TNR potrzebne jest ścisłe jej wydzielenie z ogółu działań motywowanych pomaganiem zwierzętom. W przeciwnym razie ogólny motyw wszelkiej pomocy każdemu zwierzęciu, wyczerpie środki i siły na odchowywanie miotów, socjalizację i szukaniu domów dla złapanych kotów, intensywne leczenie przypadków nie rokujących wyzdrowienia itp. Albo na odwrót, stawiając sobie za cel uzdrowienie populacji, trzeba by badać wszystkie złapane koty podejrzane o nieuleczalne choroby zakaźne, ew. długi czas obserwować je na kwarantannie, powtarzać testy i wiele zwierząt potem uśmiercać. Chęć uwzględnienia wszystkich celów, motywów opieki i sposobów pomocy, kieruje na powrót do koncepcji dużego, wielofunkcyjnego i kosztownego schroniska dla kotów lub wielu takich schronisk. Te zaś, nawet gdyby powstały, nie poradziły by sobie z napływem zwierząt, o ile wcześniej nie zapanuje się nad rozrodczością, więc nieuchronnie stały by się dla kotów tym, czym są obecne schroniska. Dotychczasowa postawa, zarówno Miasta jak i opiekunów, zakłada współdziałanie w pełnym zakresie opieki. Jednak wobec ograniczonych środków, niweczy to osiągnanie zmiany całej beznadziejnej sytuacji, czyli zmniejszenia skali potrzebnej pomocy. Polityka TNR koncentruje się na wąskim zakresie działania, wprawdzie wątpliwym z punktu widzenia opieki nad osobnikiem, za to kluczowym dla skuteczności opieki nad wszystkimi. Zakres działań i procedury przyjęte w ramach polityki TNR wymagają zatem bardzo ścisłego wyodrębnienia i przestrzegania, a w istniejącym zakresie i systemie dystrybucji pomocy Miasta nie jest to możliwe. Dotyczy to zarówno talonów i dotacji dla organizacji jak też zakresu usług kupowanych w przetargach dla lecznic. 1. Uwarunkowania biologiczne zjawiska 2. Założenia projektu 3. Znane metody postępowania 4. Praktyka Miasta Warszawy 5. Projekt TNR dla Warszawy 6. Sytuacja prawna kotów miejskich	szukaj:
Fundacja dla Zwierząt ARGOS, 04-886 Warszawa, ul. Garncarska 37A, KRS: 0000286138 tel. 22 615 52 82 \| e-mail: fundacja@argos.org.pl \| http://www.argos.org.pl Bank PEKAO SA 47 1240 6133 1111 0000 4808 5915 Ośrodek KOTERIA ul. Chrzanowskiego 13, Warszawa, tel. 535 870 225 Kierownik Ośrodka Anna Wypych: tel. 603 651 044 \| Lekarz weterynarii Iwona Kłucińska-Petschl tel. 502 642 932